Yaşamın ucuna bir yolculuk yaptığımız. Bakıyorsun ne kalmış?
Çoğu yaptıklarını saymıyorsun. Sayılmaz zaten çık çık bitmez bir merdiven o da değil birkaç basamak olmadı herkes çıkarken sen inmişsin o bile sayılmaz.
Ne yapamadın? Ne eksik kaldı? Kiminle ne kadar birlikte olamadın? Ne oldu? Ne engelledi? Eksiklikler ne eksik kaldıysa onun hesabı. Böyle baktın mı anlıyorsun hayatı.
İçinde kalmış sevgiler şişiriyor insanı, söylenmemiş dillenmemiş, konuşulmamış. En kötüsü bunu yapma zevki bile olmayanların boşverleriyle eksik kalmış olmak.
“Ondan yayılan koku onu özledim” de kalıveriyorsun. Burnunun direğinde bir kırık bir sızı misal. Bilmeyenlerin bilmedikleri şanmış, şerefmiş, o da misal. Eksik kalıveriyor öyle. Kokusunu özlediklerimde. Gittiler. Kırık burunlar hüzünler o birden bir yerlerde kendini hatırlatan acılar.
Bir avuç hüzün kaldı avucunda çitle dur.
