– “Amca bu gece kaçıncı ?” Hasta bakıcı adamın sorusu az önce kahvaltı etti mi hatırlayamayan ihtiyarı telaşlandırıyor. Gece hem de birkaç sefer bir şeyler olmuş ve o hatırlamıyor. Neyi kaçırdığını, nasıl yaptığını bilememek işte bütün derdi bu. Birde kaçıncı diye soruyor demek ki birden fazla olmuş her ne olduysa. Gülümsüyor.
Yazı bulunduktan rakamlar kullanılmaya başlandıktan binlerce yıl sonra o da bazı kültürler de hiç bulunuyor. Yani “sıfır”. Bulunuyor demek doğru mu? Kullanılmaya başlanıyor. Amca biraz bir şeyler hatırlıyor olsa dudağını büküp “hiç” diyecek bir halde olacak düşündüğü şey için. “Sıfır”.Belki bir takı bile bulacak başına “epeydir, çoktan beri” benzeri bir takı.
Daha dünyanın bir köşesinde yeni yeni varken. Beynin büyük bölümü karışık bilgilerle dolmamışken hiçbir şey bizim değilken veya her şey bizimken canlı olarak. Birden bir şeyler oluyor kafadaki kelimelerin düzenine bir ben çıkıyor orta yere. Dünyayı sonradan çizgilerle, silahlarla, ölümlerle tanıştıran duygu bu. Sonrasın da ben benimleri toplamaya başlıyor. Onları sayıyor eksildi mi kızıyor, saklıyor kimseler eksiltmesin diye.
Bir hapishane müdürünün gece yarısı uyandırıldığında sorduğu ilk soru “ Kaç kişi kaçtı?” değil midir? BENİM mahkumlardan kaçı eksik. Hemen getirin yerine koyun.
– “Bu kaçıncı amca?” Hafıza gitmiş. Beyin boşalmış. İlk ben ortaya çıktığında nasılsa öyle ortalık bomboş, güllük gülistanlık her yer. Biraz gülümse.
