Hep bir parmak sallanan bir sert öğüt beraberinde.”Issız sokaklardan, gecenin ıssızlığından arkadaş olmaz”.
Issız sokaklardan arkadaş olmaz. Bir kanepe, psikolog kanepesine uzanmak anlat. Issız sokakla ilişkini anlat nasıl sana kur yaptı? Nerede göz kırptı? Nerede elini tuttu? Koynuna girdin mi? Teni nasıldı ılık mı? Nefesi ayak sesleri o başkasının dokunduğu kıskandığın o benim bir hoyrat yumrukların sıkılmış cebinde.
Anlat. Sustuğunu. Yutkunup sustuğunu. Senin ayak seslerini taklit ettiğini gülmediğin, gelmeyişi gidişin döndüğünde aynı ıssızlık yok, seslere bırakmış kendini.
Ne acıttıysa onlar çağrılmış bir parti nerede yara varsa oraya dokunulan tam yerine kaldırılan kabuklar, kanıyor yine.
Korkular bir avuç daha, amigdala dolu koy bir kenara dursun sırası gelince. Büyümemesi gerekenler büyüdü, büyümesi gerekenler kurudu öldü.
Diğer canlılarla insan arasında imkansızı düşünmek istemek farkı vardır. Issız sokaklar çık gel gecenin ıssızlığı yüreğinden bir yeri tıkırdatıp çık gel bekliyorum, belki bir ıslık. Sabaha az var bir kalabalık bir köşede birden kayboluş şimdi buradaydı bir karışmışlıkta arayış yüreğinin bir yeri ıssız.
Zamanımız doldu.
