Ağır hareketlerle masadan kalkıp üstünden iki parça bir şeyler alıp, bir müzik fısıltılı ağzına takılmış, bir gülümseme dudağının kenarında mutfağa yürüdü, elindekileri tezgaha bıraktı. Çakır keyf derler öyle olduğunu biraz sallandığı bile olduğunu hissetti. Acı acıya su sancıya, of o değildi, demir demiri keser o da değildi, ne demişti falına bakan o şişman kalçası dağlar gibi kadın hatırlamaya çalıştı.
“Büyük bir yara almış, büyük bir aşk kırığı var yüreğinde, hepsi bir anda geçecek değil tabi ama güzel küçük şeyler yaşamaya başlayacaksın, gelince yaşa, sana iyi gelecek”.
Hatırladı böyle düşününce kadının ne dediğini, “Çivi çiviyi söker” tam böyle demişti, hatırladı. Bir şarkı takılmıştı çığlık çığlığa söylenen “Asi Fue – İsabel Pantoja “ söylüyor. İlgisi yok çığlık çığlığa bağırmak istiyordu. Oradan takılmıştı diline masaya vura vura elini, her kafadan bir ses çıksın onun çığlığı da karışsın araya belki en önde ama karışsın yalnız kalmasın. Bütün çalgılar ne çalarsa çalsın ama en yüksek sesinde devam. Piyano daha sert daha sert, nefesliler çığlık çığlığa, kemanlar teller koptu kopacak, gırtlak biraz yırtılır gibi birlikte.
Vücudu bir kasıldı, bütün isyanları topladı şöyle bir, dikildi.
Bazı anlar vardır, çığlık çığlıga bağırdığın sessizde olsa. Ya da yüksek volüm müzik dinlemek gibi. Rahatlatır gevşetir, mutlu eder. Öyleyse ara ara yapmakta sakınca yoktur.