Adam sesiyle dokundu: ”Uyuyor musun?”.
Cevap hem sertti hem de ayağını denk al tonunda gecenin içine “Uyumadım”. Cevabı duyunca adam konuşmadı. Derin bir iç çekti o kadar. Karanlığın hafif aydınlığına tavana dikti gözlerini sustu. Uyku nerede?
Kadın hıncını almamıştı. Adam üstelese parçalar mıydı bilmiyordu. Sinir içinde yaksa bir sigara gözleri açık geceye bakıyordu. O yüzden sussun kessin sesini zıbarsın yatsın hep yaptığı gibi yatsın horlasın uyusun geceyi bıraksın kendine uyusun işte.
Kadının kızdığı taa eskiler de bir yerlerde kendinin tarumar ettiği başkalarına dokundurtmadığı dokunmasınlar istediği her nasılsa şimdilerde olsa yapar mıydı tarumar eder miydi ondan da emin olmadığı eski anlatılmaz bir hikayeydi laf arasında dokundular dokunmak istediler ellerini uzattılar.
Eski bir hikaye bile değildi. Genç bir delikanlıydı. Deliydi kanları. Delikanlı bir kanı vardı. Saftı. Temizdi kirlenmemişti. Dokunulmamış lığı vardı. Orada öyle kalmıştı. Kalmış mıydı? Kalmamıştı büyük ihtimalle o öyle kalmış gibi davranıyordu. Bilmiyordu sonrasını bıraktığında tarumardı ilişkisi öyle biliyordu. Öyle kaldı zaman hiç uğramadı oralara. Duymadı. Öyle kaldı.
“Uyuyor musun?”
Sesini çıkartmadı. Karanlığın ortasında çıngar çıkartmak gece gece işine gelmedi.
Hatırladı.
“Acıtmaz” demişti cam gözlü falcı kadın. Acıtmıştı, acıtıyordu şimdi bile. “Çabuk geçer” öyle de demişti.
Karanlığa dikti gözlerini. Derin bir nefes aldı.
