Sınıfın köşesinde, çöp kovasının başında, sınıfın sessizliğini bozmamak için yavaş yavaş elinizde kimbilir kaç kere oturmaktan sıkıldığınız için ucu kırılan kaleminiz, o kör bıçaklı açmayan kalem traşınız ve öğretmenin gözünün üstünüzde olduğunu bilen siz
Sınıfın bir sessiz sakin gurubu olur. Siz onlardan değilsiniz. O kurdeleleri kolalı beyaz, her sabah açılmayan saçları anneleri tarafından biraz acıtılarak, biraz hoyratça taranmış, sımsıkı bağlanmış saçları olan, öğretmenin her sorusuna kollarını o sert ,dik oturuşlarına uygun çoşkusuz, mağrur parmak kaldıran kızlardan da değilsiniz.
Sorduğu soruya bildiğiniz cevabı vermek için, oturduğunuzda ayaklarınızın yere değmediği sıradan atlayarak öğretmenin ayağına dolanırcasına parmağınızı kaldırıp, sizi görmesini sağlamak için kıvrandığınız ama onun sizi değil şimdi saklanmakta olup gözüne bakmayan kalkmamış parmakları aradığını bilmeden zıpladığınız günleri bir düşünün.
Şimdi neredesiniz?
Hayatın baktığı yerde parmağınız kalkıyor mu yine çoşkuyla..?
Ve bir adım daha öne çıkmak için kalkıyormusunuz koltuğunuzdan..?
Yoksa…
Yine mi çişiniz geldi. İzin mi istiyorsunuz?
