“Hiç sevmedim” diyordu. Biraz kıvanç vardı sesinde. ”Fakat rahatım.” Hep korkmuş pek korkmuş olmalıydı. Beynine yabancı birini kendisinden gayrisini sokmak içeriden vurulmak teslim olmak korktuğu bu olmalıydı.
Snra her şeyi bir şeye bir şeyi her şeye benzetmek zor gelirdi zor olurdu her halde.
Yağmur yağdı ben onu düşüneyim ıslanayım üstelik elini tutmanın sıcaklığı o sıcaklıktan farkında olmayayım soğuğun üşüteyim hasta olayım soğuğa teslim.
Bir de öleyim son nefesleri alayım hep hep bu son olsun diyerek nefesleri alayım.
Aşk hep bir daha yükseği vardır var olan boşa çıkılan boşa tırmanılan öyle düşünüp daha hiç başlamadan dokunsa bir tad sa korku başladın mı bırakamazsın önce bir kaç günde sonra günde bir kaç.
Tam da öyle oluyor olmuş olmalı.
“Hiç sevmedim” içinde binlerce pişmanlık olacağına boş bir küfe sırtında.
Birde yalvaracaktı “Beni asla bırakma “ “terketme beni”
Söylemesi kolay.
Galiba hayatının koynuna kaçan yılan. Hayatınının boyunun ne kadar kısa olduğunu farketmeden.
