– “Gökyüzüne bakıyorum, kara bugün. Kuşlar alçaktan uçuyor hızlı, yağmur var birazdan. Avanak mıyım? Çocukluktan kalma havaya bak avanak. Niye bakıyorum havaya eski alışkanlık. Yağmur yağar ben varsam dışarıda biraz daha çok, biraz daha sıkıcı yağar. Beni bunaltacak aklı sıra, hava dalgasını geçecek adam bulamaz bir beni”. Bir sitemden daha çok bir dostluğun birbirlerine omuz tokuşturmalarını anlatıyor gibiydi. Öyle bir gocunması yok, bir kızgınlık hele hiç.
– “ Yağmurluğumu almadan bir yaz günü öyle radyo televizyonlarda aman yağış dikkat filan da demedikleri günlerde dışarıda yakalanmış sudan çıkmış İbil kim onu da analım bu arada onun ayıp olmasın it demeyelim köpeği gibi eve gelememişliklerim bir köşede kıstırılmışlıklarım az değildir, ertesi gün kolumda yağmurluk ter içinde hava günlük güneşlik ben yağmurluk hamalı”. Gülümsüyor.
– “Bakıyorum yine de havaya, kedinle bir oyun oynarsın, sen bakınca sana bakmaz yakalandığını kabul etmez umursamazlık elbisesi giyer üstüne ne yapacaksa, ne kapacaksa senden seninle ilgilenmez tavrı, kedi hali anlayacağın. İşte tam da havanın yakalanış hali bulutları toplarken, hafiften bir alıştırma cisildeme durumu tam başlamamış bir konserin akort çalışları düzensiz. Bakınca bir aralıktan bulutların çatlağından sıyrılmış bakan güneş ben buradayım bakkk”. Zevk alıyor olmalıydı, kedisiyle oynar gibi parkın en açık yerine gidip tekrar baktı gökyüzüne. Bu sefer o kadar korkulacak bir durumda yok, şemsiyem yanımda.
