Bir çocuk şarkısı vardır. Hatırlarsınız. “Bir küçücük aslancık varmış” diye başlar.
On, oniki yaşlarında bu şarkıyı ağlayarak söyleyenlerle karşılamıştım.
Kaybettikleri birilerini, bir şeyleri hatırlatıyor olmalıydı.
Küçük Aslancık
Hıçkıra hıçkıra ağlamak için bir neden arıyorlardı, neden bu şarkı olmuştu. Hem söyleyip hem ağlıyorlardı.
Beş altı yıl sonra neşeli bir sofrada gülmek için aynı olayı anlatırken yine ağladıklarını gördüm.
Sonra…
Anneler günü…
Evet oldukça yaşlı sayılırım. Kaybettiklerim çok. Birilerinin eksikliğini daha çok hissettiğim bir gün.
Öyle hiçbir şeye sığmaz. Bir yerlere konulama bir büyük eksiklikler. Bir büyük eksiklik.
O şarkı nereden geldi aklıma?
O şarkı bunu da mı böyle anlatır?
Birlikte söyleyelim ama ağlamadan…
“Bir küçücük aaslaancık varmış. Kıırlardaa koşaaar oynarmış”
Silin gözyaşlarınızı ağlamak yok…
Hadi baştan… Bir küçücük asl….
