Artık bir daha edilmeyecek bir dans. Çok eski zamanlardan son olduğu bilinmeden. Bulutlu sisli eskiden kalmış eskimeden. Üzerinde dantel bir örtü varmışçasına. Son olduğunu bilmeden.
Gözlere bakıyorlardı. Rengi bile umurunda değildi içinde kendileri vardı göz bebeklerinde ve damlalarca yaş süzülüyordu yanaklarına. Bitiyor gibiydi bitmezdi eminlerdi bir yerde bir yerden tekrar başlardı başlamazdı devam ederdi bitiremezlerdi.
Kelimeler olmalıydı anlamlı olmalıydı gözlerde ki bakışlardan bir kelime bile çıkamıyordu dudaklardan.
Eller omuzlarda bellerde parmak uçlarında son olduğunu bilmeden yakan dokunuşlar. Ten kokusu siniyordu beyinlerine. Birbirine dokunan tenlerde ter. Dudaklar gülümserken insan ağlayamaz mı?
Birbirlerinin dünyasını alıp gidecekler birazdan. Birazdan ayrılığın bitecek gibi başladığında ve bitmediğinde bir daha uzunca çok uzunca zamanlar bile.
Sensizlik – İlhan Telli & T.P.A.O Batman Orkestrası
Son dans ışıklar sesler her şey belki bir an zaman bile durmuşken. T.P.A.O. Batman orkestrası Sensizlik şarkısını çalıyor.
“İlk solan yapraklar hatırlatır seni bana
Yaşarsın kalbimde aşkınla.”
Bitmesin istiyorlar ama bitiyor dans.
“Yazıldı kaderim ardından son gidişinle
Sebebsiz ayrıldık seninle”
Bitsin ayrılık diyorlar onca yıl Ayrılık son dansa benzemiyor bitmiyor.