“Zaten uçurumun kenarında olan birine ilk adımı o atsın” denilemez. Nazım “İnsan ölçeğini bile bile nasıl yaşar? Ya çıldırır ya ölçeğini unutur” der.
Yaşananlara ağla, ağladık boş ver. Yaşanmamışlıklara ayrı ayrı belki aynı anda ağladık, seni bilmem ben öyle.
Birlikte ağlayamayacağımız şeylere yaşanmayacaklara ağlayalım gel aynı anda birlikte olmadan ayrı ayrı. Eksik olacaklara, eksik kalacaklara.
Sevdiğin her şeyi kaybedeceksin bir tek sevgi kalacak duyduğun. Onunla birlikte sende kaybolacaksın. Sana duyulan varsa o sevgileri de alarak bir daha okunmayacak bir mezar taşı yazısı gibi. En güzeli de o olacak belki.
Piaf’ın kafasında kurduğu yaşadığı hayal ettiği istediği dünyayı bir düş hem de olmayacak kadar bir düş görüp sadece bize şirin geldi çok güzeldi çok sevdim bakışı.
Ne güzel anlatıyordu masalı. Masal bu ya. Masal ya bu. Yaşayan her neyse insan hayvan bitki taş ne olarak ne isteyerek ne istemeden işte böyle biraz da itekleyerek. Benim dediğim gibi benim dilediğim gibi yaşayacaksın yoksa.
