Havada aşk kokusu var. İnce, narin, iyi şeyler olmasını hep dileyen yaradılışta bir Facebook arkadaşım yazmış. Yahu kokusunu almış işte burun onun, yürek onun, belki ufacık duygulara kamyonlarca bonus verecek hazırlıkta, kırılmışlıklarını, çatlaklarını hayatının kapanacağını düşünecek umut taşıyor belki. Ne aşkı, hava soğuk yazmak. Yazabilmek. İnceden değil biraz kalınca da olsa bir espri yapabilmek sabahın köründe. Belgesel seyreder gibi bir ortam.
Bu bir şeyleri eleştirebilmek, eleştirmek için yazmadığım bir yazı. Benzer olay oldu da ben yakalayamadıysam bağışlayın sizle ilgili değil. Kişileri diz boyu dışarıda bırakıyorum. Ortamı anlatabilmek amacıyla yazdığım bir ironiydi. Beş yüz, altı yüz kişi aynı cümleyi okuyoruz. Aynı fotoğrafa bakıyoruz. Aynı müziği paylaşıyoruz belki de ama aynı anda aynı şeylerde aynı duyguları, aynı paylaşımları alamıyoruz. Algı üstüne bir şeyler söylemek de niyetlerimin içinde olmuyor bu sefer. Sosyal paylaşımın o anlatılamayan çözülmeyen sırrı gibi bir şeyden konuşuyor olabilirim.
Yıllar önce ayrıldığınız binlerce günün, binlerce saatinde sizi aklına getirmemiş, içinde sizinle ilgili birkaç sorudan başka bir şey kalmamış, sizin üretiminizde anılarınızda kaldıkları kadarıyla var olan, onlarsız hayatınızda anlattığınız binlerce fıkrayı, anıyı, gördüğünüz binlerce habere verdiğiniz tepkiyi, dinlediğiniz binlerce müziğin yaşattıklarını bilmeyen arkadaşlarınızla ekran üzerinde bir şeyleri paylaştığınızda eski günlerde ki her şeyin bir anda ortaya geldiğini mi düşünürsünüz. Evet sosyal medya oradan size bazı rüzgarları getirse de orayı getirmiyor olabilir mi?
Sosyal paylaşımın kader bu olabilir mi? Bir dolu fake hesabın sadece gençlerde var olduğunu düşünmeyin. Fake hesaplarda olmadıkları biri olmanın yanı sıra sizinde ilgileneceğiniz olmak da yatmıyor mu? Bu sosyal paylaşım öyle bir şey. Sizce nasıl bir şey?
