Evrenin dünyanın daha başlarında, daha hiçbir şey yok. Biz yokuz, ağaçlar, bitkiler canlılar yok. Çorba çamur devri moleküller daha yeni oluşuyor biraz ileri gitmiş hani ileri molekül devri çamur, hamur canlılar daha sonra olacak. Bazı moleküller suyu seviyor (Hidrofil) bazı moleküller suyu sevmiyor sudan korkuyor (Hidrofob) çamurun içinde. Suyu sevenler suda korkanları çeviriyor suyla aralarına giriyorlar bir balon. Daha canlılar yok. İç oluyor içeride kalanlar.
O zamandan bu zamana iç hep ortalıkta, içime attım, içim yandı, içime dokundu, içimden bir ses, içim kan ağlıyor, içli çocuk.
O zamanlardan kalmalık.
Canlılar oluyor, canlıların en yükseği, hep bir şeyler oluyor içinde kalıyor bir şeyler.
Dışarıda olan ne varsa acıtacak hepsi içine doluyor. İçin içine sığmıyor bazı zamanlar, içini sızlatıyor gördüğün bazı şeyler, içini yakıyor.
Her yıkıldığında içine atıyorsun. İçine dokunuyor öyle bir şeyler, yüreğin sızlıyor, yürekte içeride.
Dört milyar yıl önce dünya kendine yeni gelirken iç oluyor. O zamandan beri içine atıp duruyorsun.
