Uzunca yaşanmış bir ömrün sevinçleri, üzüntüleri, çoşkuları, pişmanlıkları gecenin neredeyse bütün ışıkları kapatılmış uyuması gerektiğini düşündükleri bir zaman. Soluğuna, kalbine, yaşamına destek amacıyla çalışan makineler artık eskisi gibi bile duymayan kulağında ritmle çalışıyorlar. Kulağından başka yerlerden aldığı ritmle duyduğunu, artık son olması gereken günlerin birini belki de sonuncusunu yaşıyor olmalı diye düşünüyor. Düşünüyor. Epeydir onu bile yapamıyor, zorlanıyordu peş peşe bir şeyleri sıralayarak bir düzen kurabilmek yapıyor olduğuna sevindi.
Işık biraz fazlalaştı mı? Öyle olmalıydı. Baş ucunda hayır beyninin içinde sessiz bir demet soru.
“Bu ömürden mutlu muydun? Yaşadığın bu hayat seni tatmin etti mi? Çoşkuların mı çoktu? Pişmanlıkların çok mu elinde? Nasıl geçmesini istedin?”
Sorular tam da böyle değildi herhalde ama bunu soruyordu. Telaşlanmalımıydı? Bir hesap sormamıydı pek anlamadı.
Devam ediyordu.
“Baştan bir daha ister miydi? Taa en başından. Yeni baştan yani.”
Neden olmasın? Diye düşündü.
Herşey sessizleşti. Bütün sesler makine sesleri bile kesildi. Biraz soluk alırken zorlanır gibi oldu. Kalp ritmi mi bozuldu ne?
