Şef nasıl da çay söyler gibi kanıksanmış olarak söylemişti. Hem de adamın başucunda rutin vizit kontrolünde.
“Çıkışına yarım saat kala destek makinelerini kapatın.”
Birden duyunca korkuyla:
– Ölür ama… diyecekti. Başına ne gelir bilmediğinden söylemedi. İyi ki konuşmamıştı. Açıklama geldi sonraki hasta da.
Ailesi destek vermemizi istemiyormuş hocayla konuşmuşlar. Yönetim de vermeyin dedi.
Ölür ama… Bilmiyorlar mı öleceğini biliyorlar bal gibi. Ondan diyorlar destek verilmesin.
“Kadere bak tam da nöbetime denk geldi” diye düşündü bu kez. Hastaları bitirdiler geceye hazırlandı servis.
Son yarım saat kalıncaya kadar her şey rutin gitti. Fazlasıyla servise yakışmayacak kadar sakin ve sessiz.
Hastanı başına geldiğinde bütün ritmler yerindeydi. Nasıl olsa duymuyordu, duysa bile geri dönemezdi nasıl olsa tıbben imkansız yoktu ama zordu. Destek makinelerine elini uzatmadan önce başucunda durdu hastasının.
Konuşmak istedi. Cevap almayacağını bildiği halde sordu. Yaşı başı yerindeydi. İyi yaşamış olduğunu düşünmüştü hep. Buna rağmen her şey istediği gibi yaşanmamış olabilir miydi? Sordu:
– Bu hayatı en baştan yeniden yaşamak ister miydin? Hani en başından başlayıp yeniden yaşamak.
Sorduğu sorunun cevabını bekledi bir süre boşuna beklediğini bilebile. Kapattı makineleri yavaşça acele etmeden.
