– Sabah olmuş geceyi bitirmiştim. Sabaha kadar gözüme uyku girmemişti. Nasıl ağlamıştım. Bilmeliydim olmayacaktım artık onun yanında. Artık onun için yoktum. Anlatacak o kadar çok bir şeyim de yoktu. Bir silip atmaydı onu. O kadar dert edeceğimi bile düşünmemiştim.
Sabah olurken onun nasıl uyanacağını düşününce bir bulut çöküverdi içime. Ağlamayı yeniden öğreniyordum ve o artık yoktu. Böyle biteceğini bilememiştim işte. Saçlarımı okşarken, eli boynuma dolanınca bile bunun oralarda bir yerde biteceğini bilirdim. Dudaklarım titrerdi. O sabah ağlarken de fark ettim dudaklarım titriyordu. Ve o hak etmediği şeyleri yaşıyordu. Ne söyleyeceğini bilememişti bile telefonda. Artık onu beklemeden daha bir şeyler söyleyip onu nasıl kahrettiğimi duymadan kapattım telefonu. Biliyordum çoktan bitmişlikleri ben yaşatıyordum ona.
Bir süre sustu. Elini kaldırdı. Kaldırdığı elinin işaret parmağıyla kendini gösterdi.
-Ben. Ben yaşattım. Neden olduğunu şimdi bile kavrayamadığım bir başı boş boşalmışlıkla yaşattım. Nedensiz, seviyesiz, haksız…
Sustu. Kendiyle kavga ediyordu. Hiç birimiz araya girmeye kalkmıyorduk. Yesinler birbirlerini.
