Masum içinde hiçbir şey barındırmayacak kadar masum bir soru. Aynı şekilde aynı sadelikte masum cevap.
“Hayır.”
Sesini duyuyor, artık korkmuyor. Hiç korkmayacak bundan sonra. Artık hiç yanlızlık duymayacak. Aç kalmayacak hiç, acıkmayacak.
Ve artık günler.
“Neden anlatmazsın?”
“Paylaşmak istemiyorum bir parçasını bile hepsi bende kalsın paylaşınca eksilecek gibi.”
Gecenin içine bir soru bırakıp uyuyor. Paylaşınca bir anıyı eksilir mi? Eksildiğini hissettirir mi? Eksildiğini hissetmek bir anının nasıl bir şeydir? Uyudu.
Uykusuzluğu bırakıp orta yerde kim alırsa en son kimde kalırsa.
“Nereden gelmiştik buraya? Hangi konudan? Bedeli bu gece mi olmalıydı?
Bu gece olsa sadece. Üzeceğini düşünmüş olabilir mi?”
Ben ne şiirler gördüm kaç gece verdim onlara. Her şafağa bir çentik.
Uyudu. Ortalık ışıdığında uyuyordu. Seyret uyuyuşunu masumdu.
