Hayatın belki de en ikircikli çıkırcıklı işi eline çubuğu alıp eldiven bile takmadan burnunu bile tutmadan eski çöpleri karıştırıp eskinin çöplerinden bir şeyler bulmaya çalışmaktır.
O çubuk bu çöplere deydikçe dokundukça karıştırdıkça sadece çöp sadece pis bir koku.
Anılarla çöpleri karıştırmayın geçmişte okşanacak değerli biblo tadında nadide özel hatırlandıkça dokundukça yüreği yeniden kaldıran güzel unutulmaz klasikleşmiş o narin antika değerinde olanlardan değil onlar başka onlardan değil.
Direk o dedi bu böyle demişti bu böyle yapmıştı bu şöyle çemkirmişti bu böyle taş koymuştu bu buna şu şuna şu buna içindeki niyetler kötü o günlerde kötü zaten çöpe atılması gereken değersiz hiç dokunulmayacak mikrobu zehiri çirkinliği kokusu leş gibi deştikçe iğrenç işte onlar bahsettiğim.
Bunları ne biriktirmek ne karıştırmak bunların üretildiği toplulukları birliktelikleri yeniden kurmak işletmek çalıştırmak üretime yeniden kötülük yeniden bir dolu iğrençlik dayanılmaz kirli yapılı onca günlere saatlere aylara belki yıllar bulaştırılmış kirletilmiş el sürülemeyecek o şu bu dedileri üretime açmak, üretim yapmak yaptırmak yeniden.
Çubuğu bırakın burnunuzu da rahat bırakıp o çöpten çöplükten uzak kalmak.
Derin bir nefes alın. İçinde güzel kokular.
