Hayatında en kolay yapılabilir zannettiğin şey yalnız kalmaktır. Yalnızlığın çok kolay olduğunu düşünürsün. Kolay gelir, yaşanır gelir, kapıdaymış hemen girecek gibi gelir. Kolay değildir ne yalnız kalmak, ne yalnızlığı yaşamak.
Sigaranın dumanı yalnız bırakmaz, gece aklına takılan bakıp ta bulamadığın kedi yavrusu sesi de öyle. Ya geçen yediğin o bilmem neli adını bile söyleyemiyorsun bak tatlı, tarifini bile söylediler hatırlarım dedin yazmadın neydi? Nasıldı? diye saatlerdir aklından gitmiyor.
Yalnız kalmak kolay mı? Işığı söndürüp perdeyi açıp yağmuru seyretmeye kalkmak. Yalnızlık işi yok pat diye çağırdın mı hemen gelecek. Yalnızım diyeceksin elindeki bardaktan bir yudum alıp, film gibi yapacaksın filmde karakter oynayan o dışarı bakan göz bebeklerine şehrin ışığı karışmış arkasında şömine alevinin ışıltısı olan o adam gibi yalnızlığı bir ceviz kabuğunun içinden çıkarıp yiyeceksin öyle mi? Suratında yalnızlığı yaşadığında bir ağrı izi olmayacak, bir son nefes öncesi gülümseme ile bitirivereceksin son sahneyi yazılar ve müzik olacak sonrasında. Son yazısı ekranda kalacak önce gittiğinde de gözlerinde nereye bakarsan o yazıyı göreceksin.
Yalnızlığı rakıya meze ettiğinde rakı seni yalnız bırakmış, türküye eş ettiğinde türkü seni yalnız bırakmış, hayalini düşlediğinde birinin sen yalnız kalmış olacaksın öyle mi? Bırak hayatın bütün trenleri katar katar beyninde dolaşırken yalnız kalabileceğini zannetmeyi. De ki bu gece de yalnız kalma isteğim vardı bırakmadın.
