Gece yatıyorum, olmuyor, dönüyorum yine olmuyor, kalkıyorum. Bu öyküyü yeniden tekrar yazmam lazım, bir yerine giriyorsun yakışmıyor bozuluyor her tarafı. Başından itibaren silmem lazım seni. İçinde sen olmayan yeni yepyeni, taa en başından ilk harfinden yazılmalı belki o zaman düzelir.
Ankara sert, kışı aşk yapar insanı, olamadın mı zatürre. Sokakları ışıl ışıl hiç olmaz öyle karanlığına saklanıp, bu öykünün içine kaçmayacak bir yer bulabilirsin kendine. Zaten uzaktan şöyle senelerce uzaktan görüldüğün kadarıyla varsın. O genç, çoşkulu, savaşabilir, seke seke koşarcasına yürüyen senden ne kalmıştır. Yılların sana verdiği hiç yük yok mu dur? Yok mudur? Elinde anahtarı sallayarak omzuna attığın eşofman ceketi ve makyajsız suratla caddede boş vermişle dolaşmışlığın. Yemiyorum da nereden geldi bu kilolar, artık kafama takmıyorum, diplerin boyası da gelmiş saçlarımın beyazların çokluğunu da görüyorsun değil mi sohbetine takılmışlığın yok mudur hiç yakınlarda? Eskiden öğlene kalktım mı başıma ağrılar girerdi, şimdi sabahın körünü boş ver gecenin karanlında uyku bitiveriyor, dikelmiyeyim erken erken yatakta bir o yana bir bu yana biraz daha diyorum ama zırt kalkıyorum diye anlatmıyor musun acaba hastane randevusuna giderken kapı komşuna bir merdiven başı sohbetinde. Bozulmuş dengeler bir kere yazsam seni öyküye onlarca sene öncesinde ki gibi, sen yoksun. Seni yazsam şimdi olduğun gibi bilmiyorum ya kafamda hani yeni moda eskitme yarattığım seni o zamanda öykü yok. Ankara işte böyle, terk edip gidecek halin yok gitmezsin. Eskiden seviyordun ama şimdi onun sevgisi de bitti mi onu da bilemem. Buradaysan diye hava sert, kuytusunda kalıver şimdilik. Adı senin hikayen olsun ama içinde sen olma. Bak beni anlatmış de, ya da hiç deme beni anlatmış diye sen seni anlattığımı biliyormuş gibi yap. İçinde sen olmasan da. Seke seke koşarcasına yürüyen yaşlı bir şarkısı ol istersen öykünün, ya da yükünü almış bir başka şarkı ol gencecik.
