Önce kafaları Einstein karıştırdı. Evren eğilir bükülür falan dedi. Işıktan hızlı kimse koşamaz.
Şu anda Hüsein Bold için söylenenler gibi.
Henüz geçen olmadı. Sonra Dirac Einstein’ın da dahil olmak üzere her şeyin aynısı bir karşı madde olduğunu söyledi. Evrenin, senin, benim, kovanın, limonun, taşın toprağın aynısı var dedi. Kafalar biraz daha karıştı. Dirac’ın bile kafasını karıştıran Freidman oldu… Mutlak boşluk dediğimiz bile boş olmadığını hatta dolu olduğunu ileri sürdü. Karşı çıkışlar toplucaydı. Kabul edişler de topluca oldu. Otuz yaşında çoluk çocuğu dinlemeyenler kayıp derslerini aradı sonra. Rakibi Gilmann’dı. Aynı zaman da iki kapı ilerde kapı komşusu. Birbirlerini çok sevdikleri halde rakiptiler… O kuark diye bir şeyler var dedi. Proton, nötron, elektron bunlardan oluşuyor…
evrendeki kuvvetler
İnanmadılar. Buldular. Onun yanı sıra tau, müon filan fazladan parçacıklarda buldular.
Bütün bu bahsettiğim olaylar tek yüz yılın içinde oldu.
Sonra sicim teorisi, çoklu evrenler teorisi…
Evren de ışıktan hızlı hiç bir şey olamaz. Kabul. Ölçüyoruz biçiyoruz doğru.
Evrende görebildiğimiz en uzak yerlerde bizden ve birbirinden hızla ama ışık hızının sekiz kat hızıyla uzaklaşan galaksiler, gökadalar var.
Ölçülünce öyle.
Ölçülünce atomlar ortaya çıkıyor. Fotonlar gözlediğimiz delikten geçiyor.
Yani gözleme ve ölçme yaparsak değiştiriyoruz. Var olan küçükten büyüğe her şey ama her şey poz veriyor.
Radar gibiyiz.Bizim onları yakalayacağımız zaman kurallara uyuyorlar. Aradığımız yerde ve şekilde bize poz veriyorlar.
Paparazzilere ihtiyaç var. Tanınmamış ve bilinmeyen. Hem matematik tanınmamış olacak. Hem ölçtüğümüz şekil farklı olacak.
Kılık değiştirmiş, kameralar dondurma külahı falan.
Yoksa pozlar aynı pür makyaj denize girme pozları.
