Olur olmasa daha iyi olur, olmamıştır dileğimiz. İnsanlarımızda şimdiye kadar olmayan bir duygu bildiğim kadarıyla belki de vardı da içimizde bir yerlerde saklıyorduk çeyiz sandığının dibine konmuş kimseler görmesin ama orada kalsınlara benzer bir duygu bir ruh hali haleti ruhiye.
Başkasının acısından başkasının üzüntüsünden zevk almak, eziyet göreni seyretmek eziyet edileceği seyretmek için beklemek. Psikoloji de sosyolojide binlerce adı tanımı olabilir vardır var böyle durumların hepsi bir sağlıksızlık bireysel, kişisel, toplumsal kurumsal bir sağlıksızlık, sağlıksızlığı anlatır böylesi değil o tariflerde bir şey eksik bir şey fazla mı çok emin değilim.
Çeyiz sandığının dibinden çıkarıp televizyon örtüsü yaptığımız duygu da bana pek sağlıklı gelmiyor.
Neyi seviyoruz neye seviniyoruz?
Sevindiğimiz her şeye her kişiye eziyet edilebilir aşağı edilebilir olması mı? Doğru mu? Acısı olanlara eziyet etmek, eksik kalana eksiği olana eziyet etmek düşene tekme atmak doğru mudur?
Tek bir olay değil topluca yaşadıklarımız.
Neleri sorduğum diye bir şey yok. Bu gün önümüze gelen her şey olabilir herkes. Yarında başka şeyler. Bu gün kedi yarın köpek bugün dilenci yarın kadın bugün o yarın bu.
Acı çeken ezilen kırılmış düşmüş sakatlanmış örselenmiş yıpranmış biraz narin biraz küçümen biraz naif bir şey olabilir. Bizden az bir şey her ne ise güçsüz, ezebileceğimiz yalnız güçlü olsa bile bir anda galeyana gelip topluca alt edebileceğimize bir ihtimal inandığımız bize benzemeyen bir şeyler birileri.
Dileğim öyle olmamışızdır.
“Bazen yorgun oluyor insan, ne küs ne yalnız ne de aşık” der Azra Erhat hisler öyle.
