İnsanoğlu öyledir. Biz biraz daha öyleyizdir mutlaka. Bir şey biterken seyirci olmaktan seyretmekten zevk alırız. Öyle saklamayız da. Bir kaza sonrası kurtarılanları değil kurtarılamayanların asıl kurtarılamadıklarını seyrederiz sadece seyrederiz. Kocasının karısını doğrayışların amatörlerce çekilmiş binlerce karesi filmi vardır çevremizde. Ve en merak ettiğimiz şeyler biten aşklardır, aşk değil o bittikten sonra biten ilişkilerdir. Biten birliktelikler bir sektör bile yaratmıştır. Magazin ünlülerin hayatlarıymış öyle mi? Biten ilişkileri yeni başlangıçlar değil o başlangıçların bir şekilde doğru söyleniş değil ama cuk oturur boynuz darbeleriyle bitirdiği ilişkilerdir merak ettiğimiz. Bir stadyum dolusu insan sayısı vardı o aşkın, ilişkinin bitiş anını seyreden. Cenaze törenine ilgi gösteren, kırılanları dökülenleri sayan parçaları antika fiyatına satın almaya can atan.
Anlatmak istemiyordu. Kırılmıştı işte. Konuşuldukça yarası fıtık yarası meraklısı doktor incelemesinde olduğu gibi daha çok büyüyor daha acıyla yırtılıyordu. Daha çok kanıyordu her anlatmadığı anlatmama anlatışlarında. Ve hep ona hak veriyorlardı gladyatör çoşkusuyla aslana yem olarak gönderircesine merasimlerde.
Birlikte yaşamışlardı, her şey güzeldi başladığı gibi gidiyordu. O tepsi dolusu kristal bardağın özensiz taşındığı için yerlere serilip bütününün kırılması benzeri olayın olmasına kadar. Her şey o özensiz taşımanın kurbanı olup binlerce parçaya bölünmüş değersizleşmişti anında. Bu kadardı anlatılacak olan anlatılan. Her bir kristalin ayrı hikayesi olsa ne çıkardı? Bitip gitmişti bir şeyler, her şeyler işte. Kimin ayağı takıldı? Kim halıyı kıvırdı? Kim tepsiyi sağlam tutmadı? Kim önüne bakmadı?
Hepsi seyredenlerin merakıydı.
