Tüketebilmeyi, her şeyi o kadar tüketebilmeyi, çabuk tüketebilmeyi çok seviyor ve istiyoruz. Sabır denen o nasılsa bir zamanlar insanoğlunda var olduğu, adam olmayı öğreten, insana var olabilmesini kanıtlayan, iyi olan bütün duygulara uzanabilmenin köprüsü olan o duygu şimdi bir tembellik bir yok olma isteği bir terk edilme nedeni olarak kabul görüyor.
Bir bardak su verir misiniz? Susamışlığın, çölde geçen bütün zamanların son anında dayanılmanın bittiği anda söylenmiş kabul edilmeli gibi geliyor. Suyum nerede? Dur yaa bir dakika daha sürahiyi bulamadım masada. Sürahi şurada hadi. Tamam kalkıp vereceğim derken masada ki gidiyor susuzluktan öte dünyaya. Duygularımız, yaşadıklarımız, yemelerimiz içmelerimiz az önce anlattığım susuzluğun boyutlarında yaşanıyor sanki. Hemen yetişmesen, yetişilmese gitti, öldü, bitti, yok oldu.
Kırgın, terk edilmiş, usanılmış yüreklerin hikayelerinde kuzeyin kısa yaşanan bir kaç dakikalık günlerine benzer aceleci yaşanmışlıkların yetiştirilememiş çiçeklerine benzer zamansızlıkları görebiliriz. Kısa zamanlarda tüketiyoruz, yarışları, kopuşları, terk edişleri yalnızlıkları kalabalıklarda.
Ne kadar zamanda yemek yersiniz? Daha sorum bitmeden bir cevabınız vardı değil mi? Ölçmediğinizi zannettiğiniz ama epeydir alışkanlığınız olmuş bir zamanınız var değil mi? O sürede yemek zorunda hissediyorsunuz kendinizi değil mi? Eğer süreyi biraz geçirirseniz gelip size yüklü bir ceza keseceklermiş gibi geliyor size değil mi? Bu yalnız yemek, ona benzer yapılan işler diye gelmesin size. Trafik de sabır diye bir şey var diyemezsiniz bana. İşe gidiş ve dönüşünüzde. Bekleyen hep birileri bir şeyler var. Kapanacak bir yerler açılacak bir yerler, tüketilecek o kadar çok şey. Ne kadar zamandır bir müzik parçasını, uzunca bir tanesini, kanal değiştirmeden dinlediniz? Sosyal paylaşım sitesinde uzunca bir yazıyı sonuna kadar okudunuz?
Çoğaltın istediğiniz adar benzerlerini. Ne kadar hızlı ve çılgınca tükettiğimizi görüyorsunuz değil mi?
