Belli ne yapmışsan yapmışın, nasıl ettiysen, nereden edindiysen bir alışkanlık bir şeylere tutkunluk, ya yemişsin, ya içmişsin bir şeyler, ya da uykuyu az kullanmışın, kafayı çok takmışsın bir şeylere. Ee kalbin teklemiş eline tutuşturmuşlar bir kutu dil altı. Cebine cüzdanına birer tane koy gelince bir ağrı şöyle göğsüne, hani eskiden derdin yaa aşk ağrısı, işte ondan gelirse, sen at bir tane dilinin altına otur bir yere, yalnızsan çağır birilerini yanına bir beş dakika otursunlar yanına. Geçene kadar, geçmezse işte o zaman çağırsınlar, götürsünler seni. Dil altı unutma. Öyle derler ya, anlatırlar ya.
İşte akılda öyledir. Eğer önceden yitirip de artık kullanmıyorsan o başka, ama kullanılacak durumda bir aklın varsa cebinde, cüzdanında bir yerine sıkıştırılmış, dil altı misali kullanıyorsundur. Akıl, insanla insanın arasına giren bir farklılıktır. Bazısı hiç o heyecanı hissetmez o çarpıntıyı, el atıp alıp kullanmaz, kullanmaya gerek duymaz. Bazısı hep dil altıyla yaşar, o da yetmez gelsin ambulans, yoğun bakım, stend. Akılı kullanmak için ihtiyaç olması lazım, bir şeylerden rahatsız olma, bir şeylerin senin içini titretmesi, bir şeyleri yerken fazla gelmesi yiyemeyenleri düşünüp belki de, bir şeylerin az tüketilmesi tepeleme dolu oldu halde, akıl dediğin insanın insan olabilmesini sağlayan bir anahtar olması, güdülerinin seni götürdüğü yere gitmeme isyanı, dizgini, adının konması, tavşanın tavşan, sincapın sincap, insanın Ahmet, Mehmet, Fadime olabilmeyi istemek, aradaki farkın bilince olmak lazım. Öyle ya da böyle doyurulmuş karın, kiminle olması önemli olmayan, niteliğinde değer bulunmayan birliktelik. Akıl tam da burada devreye giriyor. Güzel tadında seçilmiş tatlarla doyurulan, kafaca da doyurulan karınlar. Tat almanın zevkine varışlar, tat amanın bilincinde yaşamak. Elini atıp cebinden bir dil altı alıp yaşamaya o çarpıntıyı dinleyerek, azaldığını hissederek çarpıntının azaldığını hissedip tutunmak daha sıkı yaşamaya, bir yalnızlığı beş dakikalığına bölüşebilmek ölümün yakınında bir ince çizgide gibi.
