Kendine ait olmayan bir sabaha uyanmış olur bazı sabahlar. Bazı sabahlar bu günlerde çok arka arkaya geliyor. Geceden ikna edilmemiş edilememiş düşmanlıktan kendisini besleyen çocuğuna torununa onunda torununa sırf kin bırakacak kan davası bırakacak yaralar açmaya onun keyfine varmaya niyetli sabahlara öyle başlayan havalar.
Sinip kalıveriyorsun bir köşede köşende dense orada bile gözü olanlar var benim denmiyor.
Kızılca kıyamet bulutlar bıraksan alıp gidecekler her yukarı bakanı görmemezlikten gelip başını öne eğip.
Umutların hepsi bölük pörçük olmuş çoktan cebinde çocukluğunda biriken leblebi tozları gibi eline bulaşıp duruverecekler.
Bir sabahın olmayacak mı?
Pek olacakmış gibi durmuyor. Bir sabah bu sabah benim desen diyebilsen bir kuş gökten süratle gelip elinden kapıp kaçıverecekmiş gibi.
Ortalık yerde taşla topla kurulmuş oyunlardan bu tarafa çocukluğunun çoğunda bile bu benim desen birazdan bir şeyler olup elinden alınıp gidiveren düşlerin bile onca yorgan altına saklanıp boğazına kadar başına kadar çeksen bile ya çalınırsa korkusu.
