Anıların içinde Schindler’in listesindeki kırmızı paltolu kızlar gibi sadece filmin içinde bir renk olsa da bir tek olanlar vardır. Paltonun kırmızısı.
Barakalara geri dönün mutluluğu. Ölüme gitmemek. Ayrılığa şimdilik.
Anılar da öyle değil mi?
Hatırlamamak denilen şey parkta tam şişeyi kafana dikerken biraz da fıstık olsa iyi olurdu diye düşünmeden az önce yanına oturan tanımadığın kişi avucuna cebinden çıkardığı bir avuç fıstığı bırakmasıdır.
Bu kadar tesadüf bu kadar zor bu kadar az ihtimallidir hatırlamak.
Veya kuantum tesadüfleridir kolay tarifiyle hatırlamak istediğini değil, neyse o tarzı hatırlamak.
Bilinç altının dibini karıştırıp ben şunu şunu diyebileceğiniz hep iyi hep güzel.
En acıtmacısı ağzına en yenmez tadı vereni.
Bazıları olmuyor böyle şeyler yaşamıyor.
Bazıları etraflarına bakmadan gözlerini kulaklarını kapatıp ben duymayacağım ben görmeyeceğim yaşanmışlarında bile ne duymak istemedilerse ne görmek istemedilerse onu hatırladıkça.
Anıları geri çağırmak sen gel şurada sen gel burada yarın seni hatırlayacağım.
Onca acı varken belleğimizde öylece kalsın çok şekerli hep şekerli kahveler kahvenin tadı bile kaçacak kadar.
