Yanından bir şeyler mırıldanarak geçti önce. O zamanlar telefonun ne kulağa takılanı ne cep telefonu var ev telefonu onlarca yıl beklemeyle alınıyor. Aklından biraz zoru olmayanlar da kendi kendilerine ulu orta bir yerlerde konuşmuyorlar kendi kendine konuşanlar da bu günkü kadar çok değil öyle beyinleri cazur cuzur yakan olaylar ayda yılda bir.
Gazeteler akşam çıkanları bilhassa çok satmak için olayları biraz abartıyorlar satabilmek için alanlarda biliyor gazeteci çocuğun bağırdığından daha acıksız bir hikaye okuyacağı o bile abartılı.
Yanından bir şeyler mırıldanarak geçti.
Bir şarkı olmalıydı mırıldandığı.
Sonraları hatırlamadı zaten.
Takıldı kaldı akıl ne mırıldandı? Niye mırıldandı? Kimdi?
Böyle zamanlarda insanın hep melekleri yanında olur. Olmadı. Meleklerde hata yapıyor olmalı. Beyni ne takıl ona diyen değildi mutlaka. Öyle iyi bir işe kötü karışır mıydı?
Şimdilerde nasıl belki de iyi olmayan binlerce günlük, saatlik, dakikalık zamanların hepsini bir gemiye yükleyip en derininden bir denize batıran şey nasıl izah edilebilirdi.
Yanından büyük bir ihtimalle şarkı söyleyerek mırıldanarak geçti.
Öylece kaldı.
Zamanın durduğu saniyenin binlerce bölümünden birinde öylece kaldı.
