Bitkindi, kapıdan girdiğinde her şeyi bitmiş, kolu bacağı kımıldamaz haldeydi. Çöktü koltuğa. Hayır belini koydu, uzandı alabildiğine, gözlerini kapattı. Uyumak için değil, kapatmak için kapattı. Görmek istemediği şeyleri görmüş olmanın yorgunluğu bitsin diye, erken unutmak için görünenin kazıdığı yerin zamanı az olsun.
– “Kar beyaz, belli bir süre geçince yine adı kar beyazdır, kar artık beyaz değildir, rengi değişmiştir. Zaman böyle geçtikçe acıtır her şeyi, çürütür. Şarabın eskiliği ile eski olduğundan değil eskinin acıyan tadın kaknem deriz ya suratına bakılmazın sevilmesidir. Anılar yırta yırta acıtır, en güzelleri yaşamış olmanın geçmiş olmasının artık her ne ise bir daha yaşanmayacağının acıtması, kötülerinin neden yaşandı acıtması, acısı”. Öylesine derin bir nefes aldı, az aydınlık odaya bir göz gezdirdi.
– “Eski dostlarda yoktur. Eskidi diye dost olunmaz, dilini bilen seni anlayan seni yontmadan, kırmadan, bir tarafını incitmede tutmayı öğrenmiş, seninde onların aynı şekilde tuttuğun birileri vardır”. Kalktı, buzdolabına gitti, açtı alışkanlık baktı, sürpriz olurdu bir şeyler olsa. Meyvelikten bir elma aldı, buğusunu temizledi eliyle, ısırdı. Büyük gürültülü ağız dolusu bir ısırık, konuşamadı bu sefer. Üçlü koltuğa gitti, uzandı. Beğenmedi başına bir yastık aldı, radyoyu açtı, kıstı sesini az duyulur hale getirdi. Uzandı yine beğenmedi bir yastık daha buldu geldi. Uzandı neredeyse oturur gibi.
– “Yorar insanı gitmeyecekleri götürmek istemek. Hani yolda görürüz çocuk anne çekişmesi gitmek istemez ya çocuk kolundan çekilir yorar ya sürükleyeni de sürükleneni de yorar”. Bunu neden söylediğini kendi de pek tutmadı. Konuşmaktan vaz geçti, müziğe bıraktı kendini. Gözlerini kapattı, uyumak için değil yine Geceyi dinledi sesleri gecenin soluğunu kemiklerini dinledi vücudundaki müziğe bırakmıştı hepsi kendini.
