Babaya Özlem
Bundan seneler önce bugünlerde. Sevgili babamın son aylarıydı. Daha konuşabiliyor, görüşüyorduk. Laflayabiliyorduk sabahlara kadar. Elini tutuyor. Gözlerinin içine bakıp acısını görebiliyor. Çaresizliğimizi hissettirmemeye özen gösteriyorduk.
O günler geldi aklıma. Onunla geçirdiğimiz o kısacık binlerce saati çok özlemişim.
Ne kısaydı o saatler. Ne çabuk geçmiş, bitmişti. Ne çabuk geçti ve bitti…
Yorgun vücutlarımızın demlenme vakitlerinde çenemiz ne açılırdı. Ne konuşurduk. Ne konuştuk. Konuşulacak o kadar şey varken neler konuşmuşuz. Neleri konuşmayı unutmuşuz.
Neler duruyor ona sorulacak konuşulacak şeyler listesinde.
Zamanı durdurmayı boş ver. Yavaşlatmayı bile başaramadığımız saatler aklımda.
Özlemin bini bir para…
Özledim işte bugün bu saatte…
Anmak istedim bir geceyi daha onsuz bitirince…
Ellerini tutabilmeyi. Güçsüzlüğüne rağmen güç alabilmeyi ellerinden.
Gözlerine bakabilmeyi. Fersiz gözlerindeki kıvılcımları ateşi tutabilmeyi, sindirmeyi…
Özledim işte babamı…
Hem de çok…
Ne güzel bir anlatım, kimler özlemediki bizi buralarda bırakıp gidenleri. Bazı insanlar çok özeldir. Çok konuşmazlar, ama anlarsın senin yanında seni seviyor. Sabırlı, hoşgörülü çalışkan çok ama çok özel olan.
Sanırım kime sorulsa aynı cümleyi telaffuz eder.Hakikaten niye belli etmezler hislerini
Sevgimizi belirledik diye düşünüyorum o son günlerde. Onu ne kadar sevdiğimizi anlattık. Anlatamadığımız yaşadığımız acı ve çaresizlikti. O da, biz de biliyorduk öleceğini, karşılıklı o son sahneyi oynadık. ACI YERİNİ ÖZLEME BIRAKTI ve O ÖZLEM HEP BÜYÜYEREK DEVAM EDECEK..