Bir şehrin tepesi bir şehir arkada, bir dünya.
Şener Şen ”Korkma toprağa yürüyeceksin, oradan bir çiçeğe oradan bir çiçeğin özüne ulaşacaksın. Sen o çiçeğin özüyken ben arı olacağım belki” der Eşkıya’da Uğur Yücel’e.
Hayatın tam bittiği bitmek üzere olduğu anda belki bir ihtimal daha bir yerlerde anlatılmaya çalışılır.
Her yer korku gidiyorum, gidiyor.
Başka ötekiler, yükseklik, yalnızlık, köşeden çıkacak, üstümde, dokundu, acaba hepsi şimdi musallada bir tek gidiyorum, gidiyor.
Bir fısıltı, büyük bir olmayacak olsa keşke “Görüşürüz” tam da en geniş zaman kipi takılı.
Toprağa yürüyeceksin.
Senden öncekiler onlarda üç yaşında sekseninde yeni doğmuş yeni ölmüş hepsi görüşürüz. Görüşeceğiz.
Korkma. Yok yahu.
Çiçeğin özü olmak arıyı beklemek. Arıları belki. Böceği geçerken uğrayanından.
Bitmek. Bitirmek. Bittiğini bilmek. Bitmeler. Bitme gözlerde öylece kalış. Bir el sallama gülümseme olmadı bir ani gidiş. Bitmeler.
