Duygusala bağlamışız hayatı. Gidiyor.
Duyguları ince ince iplik iplik hepsinin yollandığı tadına bakıldığı sayıldığı kırıkların zedelenenlerin tamir edildiği zamanlar onca!
İçinde bir serinlik arasıra. Bir rüzgar, bir fısıltılı yel.
İçlerinde dünyanın en güzel yarasının sızısı da var. Beklesen göreceksin sabır yok.
Böyle yaşamak can yakar. Yanıyor işte alışkanlık olmasa eksikliğini hissediveriyorsun eksik kalıyorsun, oluyorsun.
Bıraksan kendi hikayelerinde kendi romanlarında yaşasalar kahramanların. Yok illa senin romanında ölecekler.
Sonra artlarından binlerce ağıt. Ciddi bir fecilik bu.
Bilirsin herkes bilir sohbetlerden. Oysa aynı gizli terane aynı gürültü yok böyle bir şey.
Ölüm soğuk bütün kahramanlar öldü. Yeni kahramanlarda yok. Tam ağlamak üzeresin içinde zehir zemberek karanlık.
Kambur, tekir, salak, kolsuz, sen, eğri, büğrü hep beraber yolu bitireceksiniz.
Her kapıda önce sen kavgası. Yıkık dökük hayatları alıp kahramanların mezar taşına yazmalar.
Büyün aşkları bir top yap hepsini avucunda yuvarla dursun. Bir otobüs dolusu insan hepsi tek kişilik aşklarda. Kahramanların taşıyamadı bu bedenleri.
