Sana verecek hiçbir şeyim yok bak ellerim bomboş.
Kadın adamın elini tutar.
Artık boş değil.
Küçük kadınlarda Jo böyle der. Artık boş değil ellerin.
Film biter.
Filmler bittiğinde insan hayatı da öyle bir dolu yazı akmaya başlar kimsenin seyredenin pek umurunda olmayan orada bir yazı olmayı değer sayan bak ben de burada bu satırda küçücük olsun yine de şimdi geliyor bak bak geçti mi ben sana youtube dan tekrar gösteririm kendi gösterdiğinde görülecek fark edilecek olan gözün önünden film şeridi gibi.
Adam gece yarısına az kala bir film koymalarını ister seyredecektir sabaha götürecektir belki bir daha seyrede bilirse belki sabah bile varmadan varmayacaktır varamayacaktır.
Bir zamanlar Amerika’yı ister. Sahneleri ezbere bilmektedir bilmem kaçıncı seyrediş olacaktır. İnci kolye gibi işlenmiştir bilir bütün sahneleri o olsa incilerin çok azı yer değiştirirdi o kadar. Bütün sahneleri yeniden yeniden onlarca yaşın verdiği ağırlık o kadar. Çocukların çocuklukları gençlikleri müzikleri bile ıslığında ıslıkla çalabilse çalamaz içinden dudağından bir fısıltı o kadar.
Işıklar söner teker teker koridorlardan ayak sesleri kesilir her taraf sessizlikte kısılmış sesle kumandası elinde Amapola ile dans birkaç kere daha geri alınıp Amapola.
Filmler biter geri al tekrar filmler biter sonra uzunca yazılar gurubu sabaha kadar seyredilmiş filmin sonunda gün ağarırken adam yazılarla ilgilenmez nefes almaya bile gerek duymamaktadır artık gelip gözlerini kapatırlar ona bile üşenmiştir işin sonuna geldiğinde.
