Kapı çarpılarak açılır içeri kısa boylu tıfıl biri girer var mı bana yan bakan der. Kahvedekiler bakar şöyle bi. Biri kalkar irice bile değildir ben varım der. İçeri dalan tıfıl var mı abimle bana yan bakan der. Türk filmlerinin eksik olmayan sahnesidir.
Eskiden sinemalara gidip seyreder. Gülerdik.
Şimdi her gün değişik sahnelenmeleriyle olaylarla karşımızda.
Var mı abimle bana yan bakandan var mı abime yan bakan a dönmüş halleriyle.
Efelenmenin gırla giden efelenmelerin altı boş zeminsiz efelenmelerin sonuçları anında misliyle orta yere konuyor.
Eskiden ne yerse yesin aldırmazlığını bak nasılda diye kullanmak da vardı mahallede daha küçük yumurcaklar hadi biraz korkardı. Şimdi onlar bile daha bana yan bakan derken sende kimsin ne diyorsun efelenmeleriyle susturup birde sen bize yan mı bakıyorsun diyerek hesap sormaya kalkıyorlar. Artık kimse boş ver bile demiyor. O şans bile yok.
İstersen vaz geç dayağı bile hazır abim ben yaptım sen yapma yalvarmaları da fayda etmiyor ezik büzük kuyruk kıstırılmış giderken sağa sola ben sorarım onlara fısıldamalarıyla efelenme gösterileri.
Aynen böyle bir şeyler . Üstelik gülmek de acıtıyor o bile can yakıyor hali bizde. Seyretmek de.
