Yüz on milyar insan bu dünyaya geldi ve gitti bu güne kadar yediye yakını burada konaklıyor şimdilik. Burada sıralarını bekliyorlar boş durmamak içinde mal mülk sahibi oluyorlar.
Öyle birden gelmedi gibiydi, ama birden oldu her zaman olduğu gibi. Bu sondan bir evvelki nefes dedi bekledi bir süre bu da son. Aldı vermedi bir daha belki söyledikleri gibi son nefesini verdi, öldü.
Elinde bileği, bileğinden nabız tık tık birden sondan bir evvelki tıııkk ve tık. Kısa buraya kadar bekleyiş bir süre son olduğu anlaşılır ve öldü.
Hani yalnız olup kendi soluğunu, kendi nabız tıklarını, yola yatırılmış yalvaran gözlerle başında onu seyreden ölümünü görmek isteyen onlarca kişiye bakarak bu son diyenler.
Hepsi yaşadı, yaşacak her canlı.
Dünya insanla tanıştığından bu yana insan bu dünyadan başka bir yerlere gitmenin, gidilen yerin, bazı inanışlarda tekrar gelinen dünyanın başka bir değişik düzende olacağı inancını başından beri taşımıştır. Önceleri ortalığa bırakılan, sonraları gömülen. Gömüldüğünde dünyalıkları da yanına konan. Atları, eşleri, altınları, inci boncukları, arabaları, korumaları ile bu dünyayı başka bir zamana veya başka bir dünyaya taşıma, mumyalanıp boyu busuyla yüzüyle bile gidildiği inancı.
Son nefeste bile vaz geçilemeyen mülkiyetler, maddi, manevi. Burada artık bir işinin kalmadığı, buradan gidilen yerde buradan ne götüreceğinin salt soyut kelimelerle tanımlanan davranışlar olduğu e yaygın inanç şu zamanda.
Yine de aklın bir köşesinde buna pek inanılmadığı da gidenlere bakınca gözükmüyor değil. Gidene kadar son nefese kadar, son tık edene kadar inanıyorum, benden çok inanan yok en çok inanan benim kelimelerinin ardında bir büyük acaba olduğu da ortada.
Dalga geçmek amacıyla değil, eğer sığsa mezara AVM benzeri yerleri, metresleri, dolar, altın koydurmaları yakındır diye düşünüyorum..
