Yağmursuzluğu bir ömre sıkıştırmış çöl toprağı gibi özlemiş olmalısın ben de. Koynuna uzanıp bir süre tenimin her noktasında her damlanda seni biraz daha hissetmeyi.
Bu virüs olmasa çıkartmasa sorunlar hep yaptığı gibi arkadaşlarının benzerlerinin akrabalarının üç beş gün tamam sen büyüksün dedirttikten pes ettirdikten sonra elini ayağını üstümüzden çekip üstten çekilip gitse birkaç aylığına unutturmadan daha kendisini bir daha uğrasa misal o bile.
Öyle yapmıyor olmadı gücünden değil belki umursamazlığımızdan da yararlanıp eline geçirdiğini ele alıp geçin söyle duvara arkanızı verin sertliğinde evden çıkanı dokunanı birbirine iki laf edeni karşılıklı yemek yiyeni çay kahve içeni yüksek sesle konuşanı elini ayağını bir yerlere sürteni dokunanı.
Oysa kıyıya dokunuşunu ince duygusal şıpır şıpıra bile çevirmiş olmalısın güneşle kumla kayalarla şemsiyelerle şezlonglarla eksikliğimi hissetmişlerle anlayacağın dedikodu değil nerede kaldı merakıyla belki.
Kucaklayıp şöyle bir içine çekip kaldırıp sırt üstü gökyüzüne bakarken uzanmışlıkda gökyüzüne bakıp bulutlara bakarak bütün seslerden uzak.
Kıyında akşamı gün batımını geceyi hırçınlığını dinleyerek gecede sabahı gün doğuşunu sana yakın olmayı seni özledim bu sefer her şeyden daha çok her zamandan.
