İki adamın bir adanın kıyısında hayatı bir başka öğrenmelerinin dansıdır Zorba. Yaptıkları danstır.
Başarısızlıklarına kayıplara acıtması gerekenlere gülme.
Orkideye iyi davranmadın mı? Küser mi? Belki. Ben buradayım sendromu bir başka güzel oluyor. Camın kenarına sıkıştır orada kalsın iğreti yaşamasa olur bakma gitsin yokmuş gibi umursamaz görün gözün bile ilişmesin. Ya ölürse? Ölür. Ölmezse çok güzel bir orkiden olur. Emek bile vermedin aklını bile takmadın ya.
Okuyup okuyup yazınca dinleyince yazınca araya bir de şiir bir de şarkı bir de film karışınca hayatın ne olduğu bile karışıyor bazı zamanlar.
İçi temiz kezzapla filan dezenfekte edilmiş yaşanmışlıklara yaşananlara hiç benzemeyen hayaller kurabilmek. Oh ne güzel.
Suratını ekşitmeden ekşimeyecek bir ruh haliyle hem de. Eskitilmiş eskitilmişliğini boş ver öyle sanılsın öyle görünsün diye mezar taşları gibi buza benzer gülümsemesi alınmış gözlerle bakan için de yokum artık suratları. Artık hiçbir şey umurunda değil. Ben anladım ben biliyorum öyle olacağını da. Yıkanmayı sevmiyor zor geliyor olmalı. Düşlerini nereye koymuş buldunuz mu? Nereye koymuş neredeymiş hiç aramadınız mı? Her şeyi bir yere sokmuş bir yerlere bir şeyler sokup duruyor.
Bende öyle yapacağım zamanı gelince zamanı gelmiş bile olabilir. Gelmiştir bile. Şaka yapma şakası bile kötü.
Şarkıları da unutmuş olmalı Eskilerden ne kaldı ki? Eski şarkımı duyuyor sanki? Duysa hatırlar belki? Hatırlasa sana söyler mi?
İki adam onca yıkıntıdan kayıptan sonra bir kahkaha adanın kıyısında dans Zorba.
İyi birine ihtiyaç vardı. Her zaman olduğu gibi.
