Nazım okunurdu eskiden. Bir küçük topluluk kurulup sohbet biraz sakızlandı mı, biri çıkar bir nazım çağrısı yaparcasına iki satır ondan okur. Ötekiler geri kalmamak için başlarlardı şiirlere. Sonra başka şairler de okunur, ama ne yapar ne edilir Nazım’a geri dönülürdü.
Nazım okumak
Eski sohbetlerin bu bölümü çokça sesli de olmazdı.
Eeee şiir okuyalım derken içeri girmek, uzun süre çıkmamakta vardı.
Eski sohbetler kalmadı mirim diyeceğim ama.
Yenilerde sohbet de kalmadı.
Rüzgardan daha hızı konuşan ağızlar. Rüzgardan daha hızlı mesaj çeken parmaklar.
Ne günlerdi o günler mirim.
Yokuşun yarısındayız yaa, ondan her şeyin daha ağırını mı ne istiyor canımız?
Öyle mi mirim?
