Hayatınızın bir yerinde aslında sizin olmadığını bildiğiniz sizin olmasa da sizin saydığınız hep duran varlığı sizi etkileyen sizin onun varlığından etkilendiğinizi bile belki de bilmeyen bir şeyler bir yerler birileri hep vardır.
Eksik olduğunda orada durmadığında sizin dokunmadığınız da size dokunmadığın da dokunamadığınız da görmediğiniz de duymadığınız da size bir huzursuzluk veren yokluğuna alışamadığınız bir şekilde arayamadığınız soramadığınız göz kaçırıp baktığınız yerinde mi yerine geldi mi var mı yok u kaçtı mı gitti mi nerede başına her ne geldiyse hep en kötüsünden korktuğunuz bir yerler birileri bir şeyler. Epeydir yoktu. Yoktun. Sohbeti bile yapamadığınız. Nerede neredeydin neredeydi diye bile soramadığınız.
Baktığımda yoktu, bakmadığımda da yokmuş yoktu yerinde gölgesi bile çizmemiş bir yerleri, karda ayak izleri yoktu, gözlerde bir ışık perde arkasında gölgesi belki. Yağmurda ıslandı mı soluk aldı mı alıyor mu kırıldı yapıştırılamadı mı çöktü kalkamadı mı yaşamaktan vaz mı geçti olmaktan yaşıyor mu hem de çokça yaşamaya karar mı verdi çılgınca bir buluta mı bindi bir tünelle metrelerce yerin dibinde belki de ondan çok çok yaşamaya mı karar verdi? Yaşarken yerine dönmemeye başka bir şey olmaya başka biri başka bir şey olmaya mı?
Başka şehirlerde başka yerlerde aynı molekül den nefes almamaya mı?
İnsan birden fena oluyor boş ver demek en kolayı belki diyemiyor Aklına en kötüsü en en başa gelmeyecek bile olanı.
Masanın üzerinde hep orada duran elinizi uzattığınızda hep bir anda karalamak not almak bir şeyler yazmak aklınıza geleni bir anda unutmamak için elinizi atıp karanlıkta bile bulduğunuz kalem gibi birden hiç bir şey olmadan belki de ortadan sanki daha önce hiç olmamışçasına hiç orada değilmemişcesine.
Sonra parçaları iğreti üstünkörü dikkatsiz birleştirilmiş yapıştırılmış çok şey geçmişlikleri göze fazlasıyla değen bir anda ortaya çıkmalar bazen belki de.
Kelimeler parmaklar gibi gösteremiyor olmuyor birden işaret edemiyor yürek gibi.
