Leylaklar açmış duydun mu? Bahar gelmiş gördün mü? Ölmüş artık o yokmuş bildin mi?
Belki leylakları çok severmiş mor. Çiçeğinde çağla yemeyi ve akşam üstleri ölmeyi bir kaldırılmış kadeh ardından çok severmiş ondan.
Hayatı tadını çok sevmemiş olmalı dudağında acı bir tat varmış gibi yaşayıp kendine ne düştüyse hep bir ısırılmışlıkla bırakıp öylece.
Olmadı olmayacağını biliyor olmalıydı yine de.
Bir boş vermişliğe takılıp boş ver bahar olsa bahar gelse bile görse bile karanlığa bırakıp tek ışığı son çıkan olup söndürüp.
Bir el sallayış bakışlara yerleşmiş bir el sallayış hüznü hoşça kal.
Belki ben artık duramıyorum sen siz gelin benimle şimdi olmasa da gelin peşimden her şeyi bırakıp gidiyor. Belki her şeyi alıp gidiyor.
Bahar çiçekler ve bir hoşça kal bakışı bir hoşça kalın her nasılsa o son.
Son şarkı söyleyiş, son kahvaltı, son yemek, son dans, son gülümseyiş, son hoşça kal. En son en son.
Bir hüzne bırakıp bütün güzellikleri güzel şeyleri alıp gitmeler. Bir onlarca yıllık özlemlere bırakıp öylece. Bir özlenmişliği büyütüp delikanlı yapmak.
