İlişkiler ağaç gibidir. Ölürken ağaç gibi ölür, bütün yaprakları, dalları, gövdesi kurur, ölür.
İlişkinin elemanları da ölür. Yaşamazlar biten ilişkiyle ölürler başlarına bir mezar taşı dikilmese de.
İlişkiyi anlatırken yaptığımız çok da severiz ölüye saygı deriz ama olmaz ölüye eziyet aşağılar, kötüler iyi bile olsa anılar bir pisliğe bular bir kirletir bir lanet denizine atarız.
Ölülere, ölüye bitmiş tükenmiş artık savunmasız birmiş her şeyi defteri dürmüş olana eziyet etmeye kirletmeye pisletmeye bütün inanışların aksine bitirileni aşağılama ya bundan güç alıyor olmaya bunu zafer saymaya bayılırız. Bu kutsal bir dengesizlik bile olabilir. Yakamıza takıp övünerek dolaşıyor olsak da.
Çırıl çıplak buz gibi betona yatırılmış bir dolu ölü. İçinde acıma olmayan bakışlar.
Kutsal bir dengesizlik. Nasıl bir tabirdir bu ve senden başkasının bulması hiç hoşuma gitmezdi. Sana has üslubun, bakış açının her yazında istisna olması.Bu düşünce deryası genetik midir, yoksa nereden gelir bu ilginç yazıların esinleri? Kalemine sağlık. Bir labirentte çıkış yolunu bulmanın IQ testi sonucuna bile götürecek yazılar. Beynine sağlık oğlum. Bir Ece ablan.
Bu günlerde burada yaşamak çok fazla okumak okuduğunu anlamak yazılanı değil neyin yazılmadığını okuyabilmek her ne kadar tamir görse de bir kalbe sahip olmak bana bunları yazdırıyor. İnsan kalabilmenin bir yolu belki de. Çok teşekkür ederim.