Bana bir ip ver. Beni hayata bağla hayatı da umuda.
Dayanmış omzuma bir baş, o zamanlar öyleydi sevgiler öyle başını omzuna yaslayarak yürek atışları dinlenerek anlatılırdı. Bir temiz sabun kokusu, en kokusu akılda aklın dibinde kalacak cinsinden. Öyleydi sevgiler aktarmalar sevgiyi. Yağmurlar ıslatmaz olurdu sırılsıklam ıslanmamışlıklar.
Umudun ipi sağlam hayata bağla.
Eh yok istedikleri istediği istenen o.
Bırak ipi. Ne güzel.
Gecenin en karanlık halinde George Dalaras “Migrante” ile beynine yüreğine değerken.
Göğsünde yüreğin duy beni diye gümbür gümbür. Bardağında bir güzel bakış varken yağmur ıslatmaz olmuş dalga sesinden başka bir duyulmaz olmuşken.
Her şey her şeye dahil olmuşken yalnızlıklar daha gelmemiş gelmeye bile niyetlenmemişken.
Ağlayan genç insanlar olmadık yerlere daha gelmemişken.
Öyle zamanlar bitmiş olmalı şimdilerde.
Hayata umuda bağlanmak zor iskeleden bir anda bırak ipi açık deniz merakı sonrasında.
Dünya hep böyle kalacak değil ya duracak da değil.
Yağmurlar ıslatmaz olmuşken zamanlarda. Ciğerler o zamanlarda kapmış olmalı kötüyü. İçinde sevinç çoktan o terleten ateşlerde.
Gücü kalmamışlıklar öykülerinde.
