Bir süre ortalıktan kaybolup sessizsakin alabildiğine sessiz günler yaşıyor olmak öyle kalmak öyleymiş gibi yapmak olanları geçmişin halısının altına süpürüp orada benden sonra öyle olmak öyle kalmak.
Özlenmiş yeşilin binlerce tonundan hiç olmazsa bir kaçıyla buluşabilmek.
Özlemek aramaya biraz ara vermiş olmanın bir yük pişmanlığı yürekte.
Araya dostları yitirmek girmese sırf o çabanın yorgunluğu kalsa.
Olmadı önce beklenip sonra olmayacak diye sevinilen çok ama çok şok bir erken gidiş. Onca senedir yaşanan beraberliğin başka nasıl yaşanacağının bilinmemesini o şaşkınlığı gözlemlemek içinde onca katılmış katılmamış içine kaçmışlıklar olan.
Aynı şeyi bir başka dostun kırkbeş yıllık başka dostun daha yavaş hızlı öyle böyle birden gidiş bırakmayan bir hüzne uyanmak.
Bırakıp gidenlere kızamıyorsun bile o kadar çok oldular ki çok oldular çok fazla.
Yeşilin tonları güneş dallardan arta kaldığı kadarıyla yaz şöyle böyle derken giderken o da.
Bunca ardı ardına bunca hüzün .
Hüzünü ne kadar çok sever oldun bakışları o kadar haklı yalnızlığı paylaşmak paylaşınca yalnız olmak üstelik.
